Rozmowa o poezji z Anną Piwkowską w Bibliotece na Mokotowie

 Serdecznie zapraszamy do Czytelni Naukowej nr IV w Dzielnicy Mokotów na rozmowę o poezji z Anną Piwkowską.

Anna Piwkowska – poetka, eseistka, pisarka. Opublikowała 10 tomów poetyckich, wielokrotnie nagradzana, m.in. za “Po” otrzymała wyróżnienie Fundacji Kościelskich, za “Farbriarkę” – Nagrodę Literacką Miasta Warszawy. Jest autorką powieści opartej na biografii austriackiego poety Georga Trakla “Ślad łyżwy”, a także eseistycznej książki “Achmatowa, czyli kobieta”, obie książki wyróżniono Nagrodą Warszawskiej Premiery Literackiej. Anna Piwkowska kontynuowała zainteresowania literaturą rosyjską w kolejnych swoich książkach: “Achmatowa, czyli Rosja” oraz “Wyklęta. Poezja i miłość Mariny Cwietajewej”.
Za powieść dla młodzieży pt. “Franciszka” otrzymała główną nagrodę Polskiej Sekcji IBBY dla najlepszej książki młodzieżowej roku 2014 oraz Nagrodę Literacką m.st. Warszawy. Niewątpliwie inspiracje do “Franciszki” czerpała poetka z czasu, gdy pracowała jako nauczycielka języka polskiego.
Jest także autorką piosenek do prologu opery “Nędza uszczęśliwiona” w reżyserii Krzysztofa Kolbergera, a także wierszy do filmu Barbary Sass “Jak narkotyk”. Ostatnio ukazał się tom poezji “Między monsunami”.

Piotr Matywiecki napisał: “Anna Piwkowska jest mistrzynią poetyckiej anegdoty. Potrafi z materii codziennego życia wykroić jakieś jedno, ledwo zauważalne zdarzenie, jakąś obserwację czegoś dziejącego się na uboczu spojrzeń – i w tak obramowanej chwili lirycznej zawrzeć wszystko, co najważniejsze. Najważniejsza w jej twórczości jest miłość. W kilku zbiorach, a najdojrzalej w tomie “Po”(2002), ukazuje absolutne roszczenie miłosne: bez uzasadnień i bez perypetii. Ale uwiarygadnia ten miłosny absolut wszystkim tym, co dzieje się między kochankami, w mikroscenkach, w małych zdarzeniach, w tym więc, co właśnie jest perypetią miłosną – a jest nią cały świat otaczający, cały wielki i mały konkret świata w jego realności i realizmie, do tego świata należy też psychologia miłosnego związku..
Oddana jest ona w tej poezji z dyskrecją, kojarzącą się z najsubtelniejszą tkaniną dramatów Czechowa i jego późnych opowiadań. (…) Tak subtelne i wyraziste wiersze nie poddają się żadnym krytycznoliterackim uogólnieniom. Trzeba je czytać i rozważać tak, jak się ukazują czytelnikowi z osobna, niejako same dla siebie.”